Uitgebreide DNA-test voor kankerpatiënten vaak maar één keer nodig

Een eenmalige uitvoering van een volledige tumor-DNA-onderzoek is vrijwel altijd voldoende om alle DNA-fouten te vinden die belangrijk zijn voor een kankerbehandeling. Dat blijkt uit een nieuwsbericht van het AVL/NKI naar aanleiding van een recent gepubliceerd onderzoek in het wetenschappelijke tijdschrift Nature Medicine.

Goed nieuws, want dat kan betekenen dat op basis van het in kaart gebrachte DNA het behandelplan opgesteld kan worden voor een gerichte aanpak van de tumor. Dat de test niet hoeft te worden herhaald is natuurlijk prachtig, gezien de op dit moment nog hogere kosten van deze uitgebreide DNA-test, die ook wel Whole Genome Sequencing wordt genoemd.

Er lijken echter ook patiënten te zijn waarbij door de behandeling toch nog nieuwe veranderingen worden geïntroduceerd in de tumor. Hierdoor treedt resistentie op voor de oorspronkelijke behandeling. Dit gebeurt bijvoorbeeld bij patiënten met zeldzame vormen van niet-kleincellig longkanker. Voor die patiënten kan het op termijn nodig zijn een nieuwe uitgebreide DNA-test uit te voeren. Meer informatie over DNA-onderzoek bij onder andere longkanker vind je op kanker.nl.

Het is belangrijk dat de uitgebreide DNA-test efficiënt kan worden ingezet om informatie te geven over beschikbare en geregistreerde behandelopties. De discussie over de gerichte inzet van deze vorm van diagnostiek loopt al langer en steeds vaker komt de roep om deze optie beschikbaar te maken.

Het Zorginstituut heeft van de minister de opdracht gekregen om moleculaire diagnostiek in Nederland betaalbaar in te richten. Voor welke patiënten WGS de aangewezen diagnostiek is, is onderwerp van een bredere discussie met partijen die betrokken zijn bij diagnostiek en behandeling met precisiemedicijnen, binnen deze opdracht van het Zorginstituut.

In het adviestraject met het Zorginstituut wordt ook de plaats van de uitgebreide DNA-tests, zoals WGS, meegenomen. NFK is hierbij nauw betrokken. Niet alleen pleiten we daarin voor het sneller invoeren in de dagelijkse praktijk van nieuwe DNA-technieken, maar zeker ook het oplossen van de huidige knelpunten wat betreft diagnostiek en daarmee het beter samenwerken in de regio, zodat gelijke toegang tot DNA-onderzoek voor alle patiënten een feit wordt.